Rozdział 6 - Mia returns!

muzyka

-Ja nie mogę! Czy ty masz w tyłku jakiś magnes,że wszyscy ładni faceci na Ciebie wpadają?-nadęta Melanie skrzyżowała ręce na piersi i wolnym krokiem ruszyła do przodu.

-Nie wiem,nie sprawdzałam.-pokazałam jej język.-Ale nawet jeśli,to z chęcią Ci go oddam,wiesz?

-Ach tak?

-Yhm.

-A od kiedy tyś taka dobra,co?-przyjrzała mi się badawczo.

-No wiesz...-chwyciłam ją pod rękę.-Ja z moją urodą i porażającą inteligencją i tak sobie kogoś znajdę...no a ty...-szepnęłam jej to ucha.-..z tobą może być gorzej.

-Och!-strzepnęła moją rękę.-Spadaj Sanderson,bo Ci nakopię!

Już po krótkiej chwili wybuchnęłyśmy śmiechem i znowu szłyśmy w zgodzie.Caspar wcisnął się pomiędzy nas.

-Oj dziewczyny,dziewczyny...-westchnął i zawiesił na nas ręce.-Wy to nie macie nawet pojęcia o prawdziwym macho.

-Przepraszam bardzo,czy ty masz na myśli siebie?-parsknęłam a on dumnie kiwnął głową i poczochrał swoje blond włosy.-No nie sądzę.Widzisz ty tu jakieś macho,Mel?

Blondynka rozglądnęła się wokoło i zmarszczyła nos.

-Niestety,żadnego w pobliżu.

-No a kto ma tysiące wyświetleń na youtube,hę? Przypatrzcie się dobrze,bo to TA twarz!-złapał się za policzki.

-Bitch please...Masz ich tyle tylko dlatego,że jesteś siostrzeńcem MOJEJ matki,a przy tym moim kuzynem!

-No no no,w moją ciotkę dziennikarkę może jeszcze uwierzę,ale w Ciebie? Phi.

/ Mia / - patrz zakładka Main Characters

Ciągnąc za sobą walizkę,przemierzałam ulicę napawając się londyńskim powietrzem,za którym tak bardzo tęskniłam.W końcu stanęłam przed białą rezydencją w której niegdyś się wychowywałam i dorastałam.Jak ja im to powiem? Nie było mnie 2 lata,widywaliśmy się jedynie przez kamerkę i to tylko dwa razy w tygodniu.Mój mały brat nigdy nie widział mnie na oczy,a młodsze siostry z dziewczyn zaczęły przeobrażać się w kobiety.Przymknęłam oczy i pozwoliłam aby moją twarz objął ciepły powiew wiosny.

-Jakoś to będzie.-pocieszyłam samą siebie i ruszyłam ku drzwiom.

/ Jasmin /

-Wiedziałyście,że na wczorajszym meczu doszła bójka między Montgomery'm i Stewart'em? Poza tym,mecz skończył się remisem,czujecie? REMISEM,a mieliśmy im w końcu dokopać!

-Eee...nie,nie wiedziałyśmy? Chciałabym zauważyć,gdybyś przypadkiem zapomniał,że nie interesujemy się sportem.-Melanie sączyła swój mleczny shake wyjątkowo głośniej niż zwykle.Tak głośno iż zaczęłam się zastanawiać,dlaczego Caspar jeszcze nie zabrał jej rurki,zawsze robił to już z samego początku.

-Ech,dziewczyny...-westchnął.-Czasem się zastanawiam czemu ja tak w ogóle się z wami zadaję?

-Bo żadna grupa chłopaków z naszej szkoły Cię nie chce?-Blondynka odpowiedziała mu i znowu zaczęła hałasować.Na szczęście szybko zabrał jej tą rurkę nie zważając na jej bunt.Nareszcie...

-Nie prawda.To ja ich nie chce,bo to kompletni kretyni.Na samą myśl,że miałabym być w kółku szachistów,maniaków gier,albo...

-...nie mów tego!-zawołała nagle.

-...kujonów...-Mel wstrzymała oddech.Pewien kujon z naszej szkoły,Caleb,miał na nią oko już od dwóch lat,a był wprost...odrażający.-...robi mi się słabo.

-I nie tylko tobie...-chwyciła w dłoń menu Starbucksa i powachlowała nim przed twarzą.-Myślałam,że chociaż przez weekend będę miała spokój.

-Zbieramy się?-wtrąciłam się nagle.-Muszę iść do domu,wzywają mnie,ale nikt nie chce powiedzieć o co chodzi.

-Jasne,przyda mi się świeże powietrze.-Melanie wstała i zaczęła zbierać swoje rzeczy,a Caspar pobiegł zapłacić.Zastanawiało mnie czego mogą chcieć ode mnie w sobotę.Nie mieszkałam już z nimi więc rozkaz zrobienia zakupów,czy posprzątania pokoju był wykluczony,byłam w tych sprawach zdana na własną rękę.Zebraliśmy się i po wyjściu ze Starbucksa,szybkim krokiem krokiem doszłam pod dom rodziców i dziadków,zostawiając Mel i Caspara w centrum.

Jak tylko weszłam do środka,moje oczy przykuła walizka pozostawiona w holu.Skierowałam się do salonu,skąd dobiegały głosy i myślałam,że...padnę.Na sofie,tuż obok dziadka siedziała ostatnia osoba,której mogłabym się w tej chwili spodziewać...Mia.Moja siostra.

-Jasmin!-podbiegła do mnie i rzuciła mi się w ramiona.-Jak ty wyrosłaś,mała!

-Nie wierzę...-szepnęłam nadal stojąc na środku jak słup.Cała reszta wybuchnęła śmiechem.-Jak..?

-To uwierz.-uszczypnęła mnie w rękę i zaniosła się swoim perlistym chichotem.Przez te dwa lata cholernie mi jej brakowało.To ona potrafiła rozładować napięcie między mną a Felicite,to ona pożyczała mi swoje ulubione ciuchy i to ona jedyna postawiała się rodzicom kiedy nie wracałam do domu na czas.Tylko co było powodem tego,że przyjechała?

/ Caspar /

Boże,ile ja bym dał żeby móc zamieszkać samemu! Nawet odważyłbym się mieszkać pod jednym dachem z moją kuzynką i jej przyjaciółką,byleby rodzice nie mieli mnie w zasięgu swego wzroku.Raz już próbowałem im to wytłumaczyć,oczywiście delikatnie,bo z początku mogłoby to być dla nich..hm lekkim szokiem.Spakowałem swoje najpotrzebniejsze rzeczy do plecaka,zabrałem gitarę i oznajmiłem przechodząc obok kuchni,że czas się usamodzielnić.Dodałem też,co z resztą było moim zdaniem słuszne,że na każdego przychodzi czas i rodzice powinni się do tego przyzwyczaić,że ich dziecko opuszcza rodzinne gniazdo.Skończyło się to tak,że mama pociągnęła mnie do piwnicy i za karę,że przyprawiłem ją o jeszcze większą migrenę,musiałem sprzątać wszystkie graty ojca.I gdzie tu sprawiedliwość? Z rodzicami nie można się dogadać i chyba nigdy nie będzie można.

-Nie głupio Ci,że dziewczyna pokonuje Cię w fife?-spytała Melanie siedząca obok na kanapie w ich salonie.Przywlokłem się za nią do domu,bo jak miałem wybierać między jej towarzystwem,a wysłuchiwaniem kazań matki,że powinienem się uczyć na poniedziałek,to oczywiście wolałem tą pierwszą opcję.Spojrzałem na nią kątem oka.

-Daję Ci fory,kobieto.-mruknąłem i kląłem w duchu.Muszę się bardziej postarać,bo to kompletny obciach.

-Zapewne.-zachichotała i po chwili ryknęła bo strzeliła mi kolejnego gola.-Kiedy przestaniesz dawać mi fory? Jestem już dużą dziewczynką,może sobie z tobą poradzę.-Dźgnęła mnie łokciem i puściła mi oczko.

-No wiesz...dzisiaj mam dzień dobroci dla zwierząt,powinnaś była się...

-Ej!-Jej łokieć mocniej utkwił w moim brzuchu.

-Mogę z wami zamieszkać?-wyrwało mi się,a ona uspokoiła się na chwilę i przyjrzała mi się badawczo.

-Zwariowałeś?

-Nie! No proooszę...nie chcę już mieszkać z rodzicami,chcę żyć tak jak wy.Zero problemów,zero zrzędzenia,sprzątania,rodzeństwa...

-Chyba tylko tak Ci się wydaje,że to zero problemów.-powiedziała i zatrzymała grę.-Niby tak,jest fajnie,ale im dłużej tu mieszkamy,z każdym dniem przekonujemy się,że u rodziców było jak na wakacjach.

-Żartujesz? To ty byś chyba nigdy nie chciała pojechać na takie wakacje,jakie ja mam w domu...

-Nie przesadzaj.Ty u siebie masz wyprane,wyprasowane ubrania,gotowe śniadanie,obiad i kolacje,o większość domu dba twoja mama,a my to wszystko musimy zrobić same.Nie mówiąc o dopilnowaniu spłaty rachunków.No i czasem po prostu nam się nudzi,tak samym.-wzruszyła ramionami.

-No dobra,może po części masz racje,ale przedstawiłaś mi tylko te złe strony.Weźcie mnie chociaż na okres próbny.-Zrobiłem maślane oczka i złożyłem ręce w geście błagalnym.-Proooszę!

-Nie chcemy tu żadnych facetów.-zaśmiała się i pokazała mi język.Ukląkłem przed nią i położyłem głowę na kolanach.-Odmówisz tym smutnym oczom?

-Wydoroślej to pogadamy.-Wstała i w efekcie dostałem od niej w czoło.To niesprawiedliwe! Ach,te kobiety.

/ Jasmin /

-Kochanie,a teraz opowiadaj co się takiego stało,że przyjechałaś?-Nareszcie! Nareszcie ktoś zadał to pytanie! Muszę pamiętać żeby ucałować potem babcię.Chciałam spytać o to samo,ale mama szepnęła mi do ucha,że to nie na miejscu.

-Bo się stęskniłam!-odpowiedziała z szerokim uśmiechem.Okej siostrzyczko,wiesz że bardzo Cię kocham ale nie okłamuj nas w żywe oczy.

-Tak tak,tą wersję też bierzemy pod uwagę.-powiedziałam na głos,a mama posłała mi zabójcze spojrzenie.Ja tylko wyszczerzyłam zęby i spojrzałam na Mię,której twarz przybrała kolor czerwieni.-A ta druga wersja?

Mia przygryzła dolną wargę,spuściła wzrok i zaczęła bawić się swoimi dłońmi.Nagle promień słońca wychodzącego zza chmur,odbił się od jakieś błyskotki na jej palcu.Na serdecznym palcu.To był...pierścionek.Maleńki,srebrny pierścionek z diamencikiem.Czy to znaczy...

-O MÓJ BOŻE.-szepnęłam zanim ona zdołała otworzyć usta.

-No więc...Ja..Wychodzę za mąż!-wydukała w końcu i momentalnie łzy popłynęły z jej oczu.Mama podbiegła do niej i wzięła ją w ramiona,tata i dziadek pogratulowali sobie nawzajem i zaczęli bić brawo,babcia popłakiwała cicho w chusteczkę,Finn (mój mały brat) nie wiedząc co się dzieje wykorzystał okazje i dorwał się do ciastek na stole,a ja i Fizzy patrzyłyśmy to na siebie,to na nich.Obydwie doznałyśmy nie małego szoku.

-Dziewczyny...-Kiedy Mia została wycałowana przez każdego po sto razy,podeszła do nas powoli.-Nie cieszycie się?

-Cieszymy,cieszymy.-powiedziała Fel,ale nie zabrzmiało to przekonująco.

-To znaczy...no wiesz...zaskoczyłaś nas.-wyjaśniłam i wstałam aby uściskać siostrę.-Gratulacje.

-Dzięki.Ja też sama byłam zszokowana kiedy Arthur poprosił mnie o rękę.-uśmiechnęła się po wymówieniu imienia jej wybranka.Była w nim zakochana po uszy.

-To dobrze,że jesteś szczęśliwa.Ale niech no ten Arthur tylko Cię skrzywdzi,to już my mu damy popalić!

-Racja.-zgodziłam się z nią i wszyscy zaśmialiśmy się.Do końca dnia w domu panował radosny nastrój,muzyka rozchodziła się po każdym pomieszczeniu.Mia opowiedziała nam o Arthurze oraz o tym co już zaplanowali.Chcą aby ślub odbył się w Londynie,a wesele chcieliby urządzić w naszym pięknym i wielkim ogrodzie o który dbają ogrodnicy wynajęci przez dziadków.Termin planują na czerwiec,a to wszystko przez to,że Arhur i jego rodzina pochodzą z Australii.Inaczej ślub odbyłby się jeszcze szybciej,co znaczyłoby że nie miałabym partnera,a patrząc pod perspektywą upływającego czasu,czerwiec nadejdzie tak prędko,że i tak pójdę sama.

chcesz być informowana?
tt: @always_potato (follow back?)
gg: 19114264
---> http://unusual-direction.blogspot.com/