Rozdział 4

muzyka

Ledwo żywa,wsuwając na nogi papcie,z jednym przymkniętym okiem zeszłam na dół.Wielka szopa,którą miałam okazję ujrzeć w lustrze nie była mi niczym obcym.Gdyby nie ten cholerny głód to spałabym nawet cały dzień! Rutynowo nalałam do miski mleka i wsypując płatki przeciągle ziewnęłam.W momencie odetkały mi się uszy,które były do tej pory uśpione i usłyszałam telewizyjne wiadomości.Mel była chyba o chorym umyśle.Żeby wstawać tak wcześnie w sobotę?!

-Jesteś stuknięta.-powiedziałam wchodząc do salonu z miską w ręce.Ku mojemu zdziwieniu,to nie była moja przyjaciółka.

-I tobie też dzień dobry.

-Caspar!-Prawie krzyknęłam na widok siedzącego w fotelu kuzyna.-Co ty tu robisz?!

-Oglądam poranne wiadomości.-odpowiedział jak gdyby nigdy nic.-Smacznego.

-To jest włamanie na cudzą posesję,wiesz?

-Jestem twoim kuzynem...

-To rzeczywiście wszystko tłumaczy.-usiadłam na kanapie.-Jak się tu dostałeś?-spytałam nerwowo zastanawiając się czy zamknęłam na noc drzwi.

-Zapasowy klucz pod czapeczką krasnala ogrodowego.-rzucił mi go.Dziwne,wiedziałam o nim tylko...ja.Melanie nie zgodziła się na zapasowe klucze,bo mówiła,że mieszkamy na zatłoczonej ulicy i w końcu kiedyś nas okradną.

-Skąd...

-U babci zawsze wszystko tam chowałaś.

-Racja.-przyznałam przypominając sobie.-Do dzisiaj leżą tam dropsy,które przed tobą schowałam.

-Nie prawda.-wyszczerzył się.-Zabrałem je kilka godzin po tym jak je tam wetknęłaś.

-Podglądałeś!

-Mieliśmy tylko po 7 lat,byliśmy szczeniakami.-pokazał mi język i obydwoje spojrzeliśmy na ekran telewizora,słysząc nazwisko Elizabeth Sanderson.Już po chwili ukazała się sylwetka mojej matki,która próbowała na daremno umknąć reporterom.Była naiwna jeśli myślała,że ciemne okulary na oczach uczynią ją niewidzialną.

-Jak się Pani czuje po tak długiej przerwie?

-Kiedy wróci Pani do branży?

-Co na to Pani rodzina?

Wzdychając zatrzymała się tuż przed kamerą.

-Czuję się świetnie będąc teraz bliżej rodziny i ta przerwa dobrze mi zrobiła.Proszę nie mieszać w to moich dzieci.-dodała gdy padło pytanie dlaczego lepiej nie pilnuje swoich wychowanków.

-Chodzi im o tą imprę na której była Felicite?-spytał Caspar a ja kiwnęłam głową.Gdy moja siostra tydzień temu wracała pijana z imprezy,złapali ją nieopodal domu i narobili mnóstwo zdjęć.

-Mama była wściekła...ale bardziej na nich niż na nią,choć jej też się nie upiekło.

A dlaczego działo się to wszystko? Moja matka jest znaną brytyjską dziennikarką.Prowadziła wiele programów rozrywkowych a nawet kilka talk show,ale musiała przerwać to wszystko ze względu na zaawansowanie ciąży.Wkrótce jednak mój brat skończy półtora roku i znowu się zacznie...Jeszcze nigdy reporterzy nie interesowali się nikim z nas poza nią samą.Może czasem wspominali moim dziadku,który był politykiem,albo pojawili się w kafejce taty robiąc mu przy tym niezłą reklamę,ale nic więcej.Widocznie zaczęli świrować.W programie,który prowadziła,podstawili za nią Caroline Flack.Mama jej nie znosi.

-Dobra,a teraz gadaj co ty tu do licha robisz,Caspar?

-Uciekłem zanim mama kazała mi się zabrać za sobotnie porządki.-wyznał.-Powiedziałem jej,że idę do kościoła.

-Ohoho mój drogi,tu też Cię to nie ominie.-parsknęłam stając.-Jeśli nie chcesz żebym zadzwoniła do cioteczki,to zabieraj dupę z fotela.

-Jass,niee...-jęknął.

-Oo tak,ale będę taka dobra i pozwolę Ci wybrać! Kuchnia czy łazienka?

-A czy do łazienki zalicza się czyszczenie kibla?-pokiwałam głową,a on skrzywił się.-To kuchnia.

-Świetnie,to ja idę się ubrać i zdobyć jakieś żarcie,a ty postaraj się,aby Melanie schodząc na dół nie doznała szoku widząc Caspara Lee sprzątającego naszą kuchnię,dobra?

Kiwnął głową i rozeszliśmy się w swoje strony.Po założeniu tych ubrań,pomalowaniu się i uczesaniu (w to) zabrałam portfel i wyszłam na zalaną wiosennym słoneczkiem ulicę.

Wystawiłam twarz do słońca,wypięłam pierś i wzięłam głęboki oddech.Tak smakował perfekcyjny poran...

-Panno Sanderson! Jasmin!-rozległ się skrzeczący głos i momentalnie otworzyłam oczy.W moją stronę leciał mój jakże uroczy sąsiad Pan Dopp,który czepiał się mnie o coś przy każdej możliwej okazji,a kilka razy (choć mieszkam tu od tak krótkiego czasu) prosił mnie o pilnowanie jego bratanków,ugh...

Zasłaniając się torbą na zakupy,wybiegłam przez furtkę i pognałam ile sił w nogach,lekceważąc jego nawoływania.Odwracając głowę w tył spojrzałam za siebie,i tracąc go z pola widzenia uśmiechnęłam się zwycięsko.Nie zatrzymując się biegłam dalej,aż nagle zza rogu wyłonił się rower! Z piskiem opon zahamował,a chłopak,który stracił panowanie nad kierownicą wyleciał do przodu łapiąc mnie w ramiona i chroniąc od wypadku przeturlał się pode mną.

-O matko,nic Ci nie jest?!-zawołał zakłopotany ciągle mocno trzymając mnie w uścisku.

-Niealebyłabymwdzięcznagdybyśpoluzowałuściskboledwooddycham.-wyznałam na jednym tchu,a on momentalnie rozluźnił dłonie.

-Pozwól,że pomogę ci wstać.-podniósł się i podał mi rękę,a ja korzystając z pomocy zaczęłam się zastanawiać czy już go czasem gdzieś nie widziałam...

-Hej,czy my się przypadkiem nie znamy?-wypalił,a mi ulżyło.Czyli nie mam halunów!

-Nie wydaje mi się.-odpowiedziałam i próbowałam się wycofać.

-A ja jestem pewien,że już gdzieś Cię widziałem...

I wtedy mnie olśniło.To był jeden z tych dziwnych,którzy nad Tamizą pokazywali na mnie palcami.

-Musiało Ci się coś pomylić,moja uroda nie bardzo się wyróżnia...muszę już iść,ciao.-odwróciłam się i z ulgą pognałam w kierunku piekarni.

jeśli chcecie być informowane o nn,podajcie swoje tt,gg,lub napiszcie do mnie:
@always_potato