Prolog

-Kochanie,zanim wyjdziesz chodź tu na chwilkę!-usłyszałam z salonu głos mamy więc zrezygnowałam z zakładania butów i zajrzałam ku niej.-Patrz co znalazłam.-podniosła jedno ze sterty zdjęć i uśmiechnęła się do mnie szeroko.Ujęłam je w dłonie i przyjrzałam się dwóm rozbawionym twarzom.Minęło już sześć lat od zrobienia tego zdjęcia a ja nadal czułam do niego głęboki sentyment.

-Jak było temu chłopcu? Herbert..Henry?

-Harry.-szepnęłam dotykając jego lokowatej czupryny.

-Ach,Harold! No tak,zabawny był z niego dzieciak.Pamiętasz kiedy przed naszym wyjazdem powiedział mnie i tacie,że gdy znowu się spotkacie to poślubi Cię czy nam się to podoba czy nie?-wybuchnęła perlistym śmiechem ukazując rząd bialutkich zębów.-Ach,mieliście wtedy z 13 lat,mało wiedzieliście o życiu...-westchnęła i zaczęła przeglądać fotografie z narodzin mojej młodszej o rok siostry,a ja nadal wpatrywałam się w swoją beztroską minę,beztroski wzrok...

Fale odbijały się o piaszczysty brzeg,wiał delikatny wiaterek,a słoneczny olbrzym znikał już za horyzontem...

-Nie mogę uwierzyć,że to koniec.Najlepszy czas w swoim życiu przeżyłem właśnie z tobą.Dlaczego wakacje nie mogą trwać wiecznie?-spytał patrząc na mnie.Jego twarz była smutna.Po raz pierwszy od kiedy się poznaliśmy,nie uśmiechał się.

-Nie wiem.-szepnęłam.-Mówią,że wieczność jest nudna,ale ja w to nie wierzę.Mogłabym spędzić moją wieczność z tobą.

Objął mnie ramieniem i zachciało mi się płakać.

-To wszystko wydaje mi się jedynie snem.Czuję jakby padał śnieg we wrześniu,ale..ale zawsze będę pamiętał.Byłaś moja tego lata i już zawsze będziesz moją letnią miłością.

Dzień później wbijałam paznokcie w jego plecy i nie chciałam puścić.Wiedziałam,że muszę odejść ale nie mogłam się z tym pogodzić.Nie chciałam.

-Obiecaj,że nie zapomnisz o mnie i o tym co było.-szepnął mi do ucha i gdy rodzice nie patrzyli pocałował.-Obiecaj,że zadzwonisz.

Ale nie zadzwoniłam...

Obydwoje byliśmy na tyle głupi,że...-westchnęłam w duchu.-nie wymieniliśmy się numerami.

To był nasz ostatni pocałunek i ostatnie słowa,które od niego usłyszałam.

-Jasmin,czy ty mnie w ogóle słuchasz?-do rzeczywistości sprowadził mnie głos matki.-Mówię do Ciebie od pięciu minut.

-Tak,tak,słucham.-mruknęłam i ostatni raz zerkając na Harry'ego oddałam jej fotografię.

-Akurat.To była tylko wakacyjna miłość,chyba nie spodziewałaś się...

-Nie,mamo.-przerwałam jej.-Oczywiście,że nie.Jak mówiłaś,miałam 13 lat,a teraz mam 19.Dorosłam.

Zdążyła mnie o tym przekonać jakieś 200 razy w ciągu tamtych wakacji i około 100 gdy z nich wróciliśmy i nie chciałam wychodzić z pokoju.

-To dobrze,bo nie chcę żebyśmy znowu to przerabiały.Kolejnej głodówki nie przeżyjesz.

Spojrzałam na nią poirytowana.Gdyby wzrok mógł zabijać...

Ech,byłabym niezłym Bazyliszkiem z mnóstwem ofiar na karku.Kochałam ją nad życie,ale ona kompletnie tego nie czuła.To była moja pierwsza miłość!

-Ale przepadła.-powiedziała nagle jakby czytając mi w myślach.-Tak to już jest z wakacyjnymi miłostkami....

'Niech będzie' pomyślałam i wróciłam do przedpokoju.

-Ucałuj małego jak się obudzi!-miałam na myśli mojego rocznego braciszka.

-Ucałuję,ucałuję.Wpadniesz jutro na obiad?

-Raczej nie.Mam caały dzień zawalony!-udałam totalne niezadowolenie z życia bo w rzeczywistości nie miałam nic specjalnego do roboty.Chyba,że łażenie po mieście się wlicza.

-Możesz wpaść z Melanie i Jade jeśli chcesz.

-Czemu uważasz,że jutrzejszy dzień zamierzam spędzić z przyjaciółkami,a nie na przykład...z chłopakiem?

-Bo nie masz chłopaka.

-Mogę go przed tobą ukrywać.

-Znam Cię moje drogie dziecko i wiem kiedy jesteś zakochana.-poprawiła kołnierzyk mojej jasnofioletowej koszuli i ucałowała w czoło.-A wakacje we Włoszech utwierdzają mnie w moich przekonaniach.

-Pa!-chwyciłam za torbę i wyszłam z rodzinnego domu za cel obstawiając sobie Westminster Bridge Road gdzie aktualnie mieszkałam.

Cześć ludziska,to ja,wasza Inflamara!
Odpalam z nowym opowiadaniem,na które serdecznie wszystkich zapraszam.
Już wkrótce dodam bohaterów ;) Mam nadzieję że się spodoba,dajcie znać co sądzicie! xx